vrij, vroom en vrolijk
Afgelopen jaar ben ik dertig geworden en dat betekent dat ik bij de generatie hoor die de mooie naam ‘millennials’ heeft gekregen. Geboren tussen 1980 en 1995 is dit de generatie die opgroeide tussen de overblijfselen van wat ooit een overduidelijk christelijk land was. Sommigen werden groot in de kerk en bleven daar, vele anderen…
Lees verder ➞ Het geloof en de kerk van millennials: meer gesprek en minder vrijblijvendheid
Corrymeela is een oecumenisch centrum in Noord-Ierland, gericht op verzoening. Op de website staat dit: “We have fifty years of experience working alongside fractured communities and groups who are finding their relationships difficult, as well as addressing relational, societal, structural and power dynamics.” Ik was er een weekend in januari. Corrymeela is een bijzondere plek.…
Lees verder ➞ Blessed are the Brave – een weekend aan de Noord-Ierse kust
Ik schreef deze blog een tijd geleden voor Lazarus. Ik las 'm zojuist weer en deel dit verhaal graag vandaag nog eens. Omdat het verlangen naar succes in aantallen altijd weer de kop opsteekt. Toen ik net begonnen was als dominee in de kerk zei een van de oudere gemeenteleden tegen mij: De bedoeling is…
Lees verder ➞ Over het verlangen naar succes en de hemel in een huis vol katten
Gisteren was ik even in de hemel. Of beter gezegd: in een hemel op aarde. Helemaal volmaakt was het niet, want toen ik me omdraaide zag ik de restanten van een gebombardeerde kerk. De gids vertelde me echter dat dit ook precies de bedoeling van de architect was: om door de Goede Vrijdag van de…
Lees verder ➞ Van een kerk in puin naar een plaats van schoonheid en verzoening
Een tijdje geleden begon het nieuwe seizoen van Grantchester: een gemoedelijke televisieserie die zich afspeelt in het gelijknamige idyllische dorpje net ten zuiden van Cambridge. In de hoofdrol: een Anglicaanse priester, die samen met een bevriende politie-inspecteur misdaden oplost. De serie was vanwege de Britse kneuterigheid al leuk om te kijken - ondanks alle niet-zo-geweldige…
Lees verder ➞ Dominees en priesters in tv-series & het beeld van de kerk in de maatschappij
Ik heb vijf maanden met veel plezier gewerkt in een Engels verzorgingstehuis. Met liefde heb ik geleerd hoe je mensen verzorgt en wast en kleedt en voedt en hoe tilliften, catheters en sliding sheets werken. Ik vond het mooi om te merken dat fysieke zorg best dicht bij geestelijke zorg ligt en ben gaan houden…
Ze keek me aan. In het echt was haar blik nog indringender dan op de vele foto's die ik van haar had gezien. Nu zat ik zelf voor haar. Ze droeg haar kind op de arm. Achter haar de zee van waaruit ze was opgerezen. Zij en haar kind gehuld in glimmend folie, een isoleerdeken…
Lees verder ➞ Ze keek me aan. Het blote voetje van haar kind stak onder de deken uit.
Deze blog verscheen eerder op Lazarus.nl (klik hier). De paaskaars brandt. Iedereen staat op omdat er een stoet mensen in kleurige gewaden de kerk binnenkomt. Voorop het koor in het blauw, daarachter de voorgangers in het wit. Iemand draagt het kruis en plaatst het voorin in de kerk. De welkomstwoorden klinken, de mensen in de…
Lees verder ➞ ‘Ik ontmoet God juist in de verstilling van een eeuwenoude liturgie’
We waren allemaal onder de indruk van haar. De professor Missiologie die ons vanachter haar bril indringend aankeek en van die prachtige, haast verheven zinnen door de collegezaal liet dansen. Eén van haar gevleugelde uitspraken was: 'Geloven... dat is grenzen overgaan in Jezus' naam.' Ik denk dat weinig studenten van Mechteld Jansen haar woorden over…
Ik vind het heerlijk om alleen te zijn. Zet mij in een drukke groep mensen en na een tijdje begin ik licht chagrijnig te worden, omdat ik verlang naar tijd voor mezelf. Ik word snel geprikkeld door teveel geluiden en vooral het ontmoeten van nieuwe mensen kost me veel energie. Typisch voorbeeld van een introvert…
