Ik heb vijf maanden met veel plezier gewerkt in een Engels verzorgingstehuis. Met liefde heb ik geleerd hoe je mensen verzorgt en wast en kleedt en voedt en hoe tilliften, catheters en sliding sheets werken. Ik vond het mooi om te merken dat fysieke zorg best dicht bij geestelijke zorg ligt en ben gaan houden van alle leuke, lieve, en mopperende mensen.

Maar…

… na een tijdje begon ik toch de kerk te missen!

Uiteindelijk is de kerk mijn roeping. Dat is de plek waar mijn hart ligt. Niet voor niets heb ik zes jaar theologie gestudeerd, stage gelopen, trainingen gevolgd, boeken gelezen. Ik wil mij inzetten voor die plek waar mensen samen proberen Jezus te volgen, waar brood en wijn gedeeld wordt, waar een gemeenschap ontstaat van mensen die naar elkaar en de wereld omkijken.

En omdat ik het jammer vond om twee keer per maand een vol weekend in het verzorgingstehuis te werken en daardoor Eelco ook minder zag – terwijl het nu juist het idee was dat we in Engeland veel tijd zouden maken voor leuke dingen samen doen – begon ik in het najaar weer de vacatures te bekijken.

Nu is het niet zo makkelijk, vind ik, om in een ander land en in een andere taal te solliciteren en werk te vinden als theoloog. Een gewoon gesprek hier en daar gaat prima, maar praten over de kerk en theologie en visie en jezelf goed presenteren in het Engels, dat is weer een ander verhaal. Daarbij komt dat ik een Nederlandse dominee ben en om vicar (vergelijkbaar met protestantse dominee) te worden in de Anglicaanse kerk, moet je weer een jaar of twee extra studeren. Dat is een investering die ik niet ga maken – aangezien wij hoogstwaarschijnlijk niet meer dan drie jaar hier zijn. Toch wilde ik graag in de Anglicaanse kerk werken, omdat die traditie mij fascineert en ik graag in een brede kerk werk. Dus ik moest op zoek naar ‘iets’ in die kerk, wat paste bij mijn ervaring als dominee. Al met al best lastig dus, en ik wist niet zeker of het zou gaan lukken.

Ik had een verkennend gesprek met de Archdeacon of Cambridge, die me hielp door mijn cv rond te sturen bij de plaatselijke kerken. Dat leverde alleen wat leuke gesprekken op, maar geen van de kerken had een betaalde functie beschikbaar. Gelukkig wees de Archdeacon me ook op een ‘echte’ vacature bij een kerk in een van de wijken van Cambridge. Als Children and Families Minister. Je kunt vrijblijvend met de vicar een kopje koffie drinken, zei hij.

Dat deed ik. En al tijdens dat gesprek was ik om. Ik kwam terecht in een warme, liefdevolle gemeenschap, waar niemand het erg vond dat ik geen native English speaker ben, en waar ze met smart wachtten op iemand die al het kinder- en jeugdwerk kon begeleiden. Ik op mijn beurt begon steeds meer te zien wat een mooie kans het is om te gaan werken met kinderen en de kerk, als verdieping van mijn ontwikkeling als dominee. Bovendien krijg ik nu een inkijkje achter de schermen van een doorsnee Anglicaanse kerk, iets dat ik al vanaf het begin graag wilde. En wie weet sta ik daar dit jaar ook nog een keer op de kansel. Zo rolde ik eigenlijk vrij gemakkelijk in een nieuwe baan in de kerk, die ook nog eens past bij mijn opleiding en ervaring.

Gisteren werd ik voorgesteld in de gemeente en vanmorgen bezocht ik al de eerste activiteit, een koffieochtend voor ouders met jonge kinderen. Deze gemeente heeft een vrij breed scala aan activiteiten voor kinderen, doordeweeks en op zondag, waar zowel betrokken kerkgangers als gewone wijkbewoners naartoe komen. Ik kijk ernaar uit om hier nieuwe dingen te gaan leren en mijn eigen gaven te mogen inzetten!

En last but not least… kijk ik er ook naar uit om een diepere duik te nemen in de Engelse cultuur. Door onze internationale werk- en woonomgeving hadden we het gevoel daar nog een beetje vanaf te staan.

Kortom, een nieuw jaar met een mooi nieuw begin.