Dit is het verhaal van Nayanti, de jongste uit een gezin van zeven dochters. Ze komt uit een klein dorpje in een uithoek van India, waar armoede en ongeletterdheid heel gewoon is. De aantrekkingskracht van de grote steden op de jonge mensen uit deze regio is groot: velen vertrekken om hun geluk elders te zoeken en worden daarbij aangemoedigd door hun familie. Er zijn echter ook duistere figuren die handig misbruik maken van de dromen van jongeren en hen een gouden toekomst beloven in ruil voor wat geld, om hen vervolgens uit te buiten op economisch of seksueel gebied: human trafficking. Dit overkwam ook Nayanti.

Ze ontmoette op een dag een vrouwelijk familielid, die haar een mobiel en 5000 roepies aanbood als ze met haar meekwam. Het naïeve meisje nam het aanbod aan, waarop ze een maaltijd kreeg voorgeschoteld en vervolgens buiten westen raakte door de verdovende middelen die in het eten zaten. Ze zegt zich niets meer te herinneren van de dagen die hierop volgden. Haar familie reageerde meteen, omdat iemand hen vertelde dat hij hun dochter gezien had op weg naar een ander dorp, en schakelde de politie in. Wonderbaarlijk genoeg handelde de politie snel en kon Nayanti al na een dag of zes op het politiebureau opgehaald worden.

Wat er precies gebeurd is in die tijd? Als buitenstaander kom je dat nooit te weten. Wat wel erg duidelijk is, is dat Nayanti heel veel geluk heeft gehad. Er zijn ontelbaar veel gevallen van jongeren die op deze manier meegelokt worden en nooit meer terugkomen. Het is het uiterste noorden van West-Bengal, vlak bij de grens met Bangladesh en de ‘chicken neck’ (het smalle stukje land dat de Noord-Oostelijke staten met de rest van India verbindt.) In elk dorp waar we zijn geweest, kwamen dergelijke verhalen tevoorschijn: mijn man, mijn zoon, mijn zus… Iedereen heeft familieleden die ooit zijn verdwenen met een vaag verhaal. En haast niemand schakelt de politie in, want weg is weg, daar doet niemand iets aan, en de politie is erg slecht in het helpen van arme dorpelingen. Als iemand verdwijnt, wordt dat simpelweg geaccepteerd als deel van het leven, net zoals het mogelijk is om gedood te worden door een wild dier tijdens het werk op het land.

Deze mensen missen kennis. Kennis over hun situatie en de handelwijze van de human traffickers, zodat ze genoeg zelfbewustzijn hebben om te weigeren als er een onwaarschijnlijk aanbod komt. Kennis over de realiteit van de grote steden, waar het leven voor migranten geen paradijs is maar eerder een hel: gelukszoekers moeten leven op de stoepen onder een zeiltje en het lukt zelden om een normaal leven op te bouwen. Als de overheid zou investeren in goede scholen en een goede gezondheidszorg in dit gebied, kan een deel van het probleem wellicht opgelost worden. Helaas is educatie is nooit een oplossing voor het wegtrekken van jongeren, omdat juist goed geschoolde jongeren een baan zoeken in een minder achtergebleven gebied van het land. De jongeren van tegenwoordig willen geen leven als landarbeider zoals alle voorgaande generaties. Ze willen een smartphone, tv en internet en liefst een mooie motor of auto. En zo blijft de vicieuze cirkel in stand…