Met bedeesde gezichten, zonder lachje of aanraking en vooral erg gespannen: zo brengen de bruidsparen in Mizoram hun bruiloft door. Het is vooral een feest van de wederzijdse families en het bruidspaar is te zenuwachtig om echt van de dag te genieten. Tenminste, dat is vooral zo in meer traditionele kringen. In de stad is het leven westerser en moderner, daar kan er wel een glimlach en een liefkozing af. Hier in Mizoram heb ik twee bruiloften meegemaakt, in twee verschillende categorieën. De kerk heeft namelijk een behoorlijke invloed op het dagelijkse leven, en zo ook op het huwelijk. Stellen die bekennen seks voor het huwelijk te hebben gehad, mogen niet in de kerk trouwen. Zij worden doorverwezen naar één van de kerkzalen, hoewel de inhoud van de dienst verder niet heel veel verschilt. Huwelijk nummer één (foto rechtsonder) en nummer twee (foto linksboven) dus. Dit alles om de heiligheid van de kerk te handhaven.

Er is ook geen onderscheid tussen het burgerlijk huwelijk en de inzegening in de kerk. De kerk sluit het huwelijk en geeft de zegen. De huwelijksakte wordt dan ook in de kerk ondertekend. De Presbyterian Church erkent niet alle kerkverbanden in Mizoram als echte kerk. Dit heeft als gevolg dat als een echtpaar vanuit één van de niet-erkende kerken overstapt naar de Presbyterian Church, ook het huwelijk opnieuw gesloten moet worden (en de doop uiteraard ook).