Op vakantie gaan. Eerst is er de voorpret (liefst zo lang mogelijk), dan de reis zelf (te kort), en dan (voor altijd) de herinneringen.
Nu de ochtenden fris zijn en het buiten ruikt naar herfst, blik ik wat weemoedig terug op een zalige zomer in de bergen. Wellicht wat overmoedig hadden mijn liefste echtgenoot en ik gekozen voor een langeafstandswandeling in de Franse Alpen. En dan niet alleen maar lopen, maar ook de tent (en alle verdere benodigdheden, en eten, en water) op onze rug. Backpacken dus. Dat hebben we wel vaker gedaan, deze keer echter nog een schepje erbovenop: langer en hoger dan ooit.
We togen met de Eurostar naar Parijs en namen toen de nachttrein naar het zuiden. Het riep herinneringen op aan lange zomers met vriendinnen, een Interrailticket en talloze avonturen. Toen kon ik ook al niet slapen in de nachttreinen, nu ook niet. Maar ’s ochtends naar buiten kijken en de bergen zien… dat maakt een nacht lang wakker liggen goed.
‘L’Argentière,’ verbeterde onze coupégenoot nuffig onze uitspraak na ons antwoord op de vraag wat onze bestemming was. Ze was een Nederlandse oma met twee Franse kleinzoons en woonde zelf al vanaf haar achttiende in Frankrijk. Ons middelbare school-Frans was inderdaad wat roestig. Het verhinderde ons niet om in L’Argentière de eerste croissants van de vakantie te kopen, onze waterzak te vullen en een grote baguette aan de zijkant van onze tas te snoeren.
Toen op weg. We verlieten al snel de gemakkelijk begaanbare paden en trokken de echte bergen in. Is er iets mooiers dan dit? Met een kaart in de hand, geen mens om je heen, alleen majestueuze bergen, oneindig veel dansende vlinders, kleurige bloemen, wegduikende marmotten. Het geluid van onze bergschoenen in een gestaag ritme. Weinig behoefte om te praten. Het lopen is genoeg.
Dan ’s avonds de tent opzetten naast een bergstroompje, in een schitterende vallei vlak voor een bergpas. Pasta koken, jezelf een beetje wassen in het ijskoude water, alle spullen op de vertrouwde plek in de tent (laat dat maar aan mijn geliefde echtgenoot over), en dan niets meer hoeven behalve jezelf in je slaapzak te wurmen en je kussen op te blazen.
Onze tocht bestond uit lopen, eten, en slapen. Heel veel spannender werd het niet. Er waren refuges onderweg waar we cola dronken en bij wijze van uitspatting een grote omelet aten. Soms namen we iets teveel hooi op de vork en kwamen we chagrijnig en moe op onze bestemming aan. Er was een rustdag in een idyllisch dorpje, met ijsjes en urenlang de Tour kijken met zwijgende Franse mannen. Er waren ontmoetingen met mede-wandelaars, zoals een Duitse vader en zoon, en een Nederlands en Brits gezin. Verder zagen we vooral Fransen met wie we alleen de allereenvoudigste zinnetjes uitwisselden: ‘C’est très magnifique. Oui oui.’
We zetten onze tent op de prachtigste plekken en soms op een onhandig scheef stuk zodat we onze matjes met kleding moesten egaliseren om niet weg te glijden. Ons haar was vet en we stonken naar zweet. Iedere beklimming weer was verder dan we dachten, iedere pas of top was adembenemend, en iedere afdaling was een aanslag op de bovenbenen. Naarmate de tocht vorderde verbaasden we onszelf over hoe sterk we ons voelden en hoe goed we die schijnbaar eindeloze bergruggen overkwamen.
En toen waren we op ons eindpunt: het dorp Le Bourg-d’Oisans. Een wielerwalhalla aan de voet van de Alpe d’Huez, zo lazen we van tevoren, maar we hadden niet verwacht dat de plaatselijke camping een soort Nederlandse kolonie was. Wat beduusd stonden we met onze minimale lichtgewicht tent op een campingplaats bedoeld voor caravan plus voortent plus extra tent plus auto. De buren aten stroopwafels en belden met oma in Nederland. De voertaal in de toiletten was Nederlands. Even dachten we de schijn op te houden door te zeggen dat we uit Cambridge kwamen, maar ach. Eigenlijk toch ook wel weer kneuterig, zo met z’n allen.
We dronken er een Hoegaarden op, namen een warme douche, en vertrokken de volgende dag naar tussenstop Grenoble. De vakantie duurde nog even voort. Naar Italië, naar zomerhuis met zwembad. En vrienden. En een heerlijk zacht bed. Ook fijn.
De details: we liepen een deel van de GR54, de Tour d’Oisans, met de klok mee. We begonnen in L’Argentiere, en passeerden onderweg: Pas de la Cavale, Pré de la Chaumette, Vallonpierre, La Chapelle-en-Valgaudemar, Le Desert, Valsenestre, Lac Muzelle en Lac Lauvitel, om te eindigen in Le Bourg-d’Oisans.
Aantal wandeldagen: 7
Aantal kilometers: 116
Aantal hoogtemeters: 8000
Gertine 