Afgelopen weekend gingen we er weer op uit om de prachtige natuur van Engeland te ontdekken. Deze keer hadden we het Peak District op het oog, een nationaal park in het noorden, dat tussen de steden Manchester en Sheffield in ligt. Met de trein duurde het ongeveer vier uur tot we konden uitstappen op station Edale, maar dan stonden we ook midden in het Peak District!
Op een kleine tien minuten lopen lag de camping waar we een plekje voor het weekend geboekt hadden en wat onze uitvalsbasis zou zijn voor de wandelingen, Fieldhead Campsite. Toen we aankwamen, op vrijdagmiddag rond een uur of drie, was het heerlijk rustig en we kozen het beste plekje uit. Tenminste, dat dachten we. Toen we later die dag na een kleine wandeling terugkwamen, waren we helemaal ingebouwd door andere tentjes! Dat zegt ook meteen iets over dit soort mooie, goed bereikbare plaatsen in Engeland. In de weekenden komen er een heleboel stedelingen en natuurliefhebbers op af, zodat zelfs tijdens het laatste weekend van september alle drie de campings in Edale vol zaten.
Afgezien van de tenten die iets te dicht bij onze tent stonden, was het een mooie camping, basic, maar alles wat je nodig hebt. Het was al behoorlijk fris, in de eerste nacht vroor het zelfs een beetje, en dus was het perfect dat er twee fijne pubs in de buurt waren. Als het ’s avonds donker werd en te koud om buiten te zitten, vertrokken wij naar de pub voor een biertje en een spelletje Scrabble of Qwixx. We kookten één keer zelf, en de andere twee avonden genoten we van klassiek pubfood, zoals een cottage pie, natuurlijk met de onvermijdelijke mushy peas, en ongelooflijk machtige toetjes zoals sticky toffee pudding met warme custard.
Overdag gingen we er op uit. Vanaf Edale kun je prachtige wandelingen/hikes maken door de bergen. Of nou ja, bergen… dat zijn het eigenlijk niet. De hoogste top is Kinder Scout van ongeveer 630 meter. Maar om nu ‘heuvels’ te zeggen, dat klinkt ook weer veel te lieflijk voor de toch best wel ruige natuur. En hoewel het natuurgebied ‘Peak’ District heet, zijn er weinig echt scherpe pieken. De meeste toppen bestaan uit grote plateaus.
Hoe je dit soort natuur ook wilt noemen, het was heerlijk om erin te lopen. Er waren beekjes, kleine watervallen, lieflijke dalen, woeste bergruggen, vreemd gevormde rotsblokken, bloemen in allerlei kleuren, de onvermijdelijke schapen, stone walls, een Romeinse weg. Omdat de herfst begonnen is, waren de bomen en struiken al alle soorten oranje, geel en bruin. Het weer was ook goed, twee stralende zonnige dagen en een echt Engelse mistige dag, die uiteindelijk toch nog uitliep in wat zonneschijn. Op de toppen was het behoorlijk koud en waaide het hard, maar zodra we in de luwte waren of de zon tevoorschijn kwam, was het heerlijk wandelweer.
Met onze wandelkaart stippelden we twee wandelingen uit voor zaterdag en zondag. Op zaterdag ging dat ergens een beetje mis, en hadden we de hulp van een local nodig om te ontdekken waar we eigenlijk waren, hoewel we toch best een mooi rondje hadden gemaakt van zo’n 20 kilometer. Op zondag ging het beter en bewandelden we een heuse ‘ridge’, waarbij we aan beide kanten uitzicht hadden over een dal.
Zo’n weekend weg klinkt misschien kort, maar het voelde net als eerder alsof we een hele tijd weggeweest waren. Omdat je wandelt, duurt de dag lang. Je hoofd raakt leeg, je hoeft even niet te denken aan de dingen waar je je misschien zorgen over maakt. Even is er alleen maar de vraag: hoe loopt het pad, wanneer gaan we iets eten, wanneer krijgen we zin in ons bed? Het is zo heerlijk basaal allemaal, dat je hoofd echt even rust krijgt.
We hebben tijdens dit weekend nog maar een heel klein stukje van het Peak District gezien. Achter Edale ligt nog een heel stuk van het natuurgebied waar geen dorpjes of autowegen zijn. Dat zouden we best nog eens willen ontdekken… En in Edale start ook de Pennine Way, een lange afstandswandelroute helemaal tot over de grens in Schotland, ruim 400 wandelkilometers. Wie weet of dat ooit nog eens een leuke uitdaging is. De natuur is er in ieder geval mooi genoeg voor.