Vlak voor de zomer gaf ik me, een beetje impulsief, op voor de Slow Fashion Summer. Dat houdt dit in dat je van 21 juni tot en met 21 september geen nieuwe kleren koopt, ruilen of tweedehands kopen mag wel. Ruim 2600 mensen deden eraan mee.

De reden voor deze actie: we leven in tijden van de Fast Fashion en dragen kleding die maar één seizoen gedragen wordt, vaak van een lage kwaliteit en prijs. Er zijn anderen die wel een hoge prijs betalen voor deze Fast Fashion, zoals arbeiders in de kledingfabrieken en het milieu. De kledingindustrie stoot enorm veel CO2 uit en verbruikt en vervuilt grote hoeveelheden water voor het maken van één kledingstuk. (Kijk maar eens de documentaire The True Cost op Netflix over dit onderwerp.)

Na mijn voorbereidingen voor onze verhuizing na Engeland leek me deze uitdaging van de Slow Fashion Summer me niet al te moeilijk. Ik had het afgelopen jaar al geprobeerd zo weinig mogelijk nieuws te kopen en had alleen de kleding overgehouden die ik echt graag draag.

Was het ook zo makkelijk, tot nu toe?

Grotendeels wel! Het fijne van zo’n duidelijke regel is namelijk, zo heb ik gemerkt, dat ik uiteindelijk helemaal niet meer dacht aan nieuwe kleding kopen. Het verdwijnt gewoon helemaal uit mijn systeem. Tenminste, als het gaat om gewone alledaagse kleding. (Ik had wel behoefte aan bepaalde praktische kleding, maar dat komt zo.) Nu heb ik ook wel de eigenschap dat ik niet zo veel belang hecht aan nieuwe kleding als sommige andere mensen. Bovendien had ik het voordeel dat ik niet veel sociale gelegenheden af hoefde te gaan doordat we hier in Engeland nog maar een klein netwerk hebben. Dat geeft ook minder reden om te verlangen naar iets nieuws. Het werd al met al een rustige zomer qua winkelen. Ik liep weleens een winkel binnen in Cambridge die ik nog niet kende, maar dan keek ik alleen maar rond en was ik eigenlijk blij dat ik niet hoefde na te denken of ik iets wel of niet zou gaan kopen. Kortom, net als bij het opruimen van mijn spullen voor onze verhuizing gaf ook deze nieuwe-kleding-loze zomer me extra ruimte.

Toch waren er een paar gelegenheden waarbij ik vond dat ik iets nodig had. Dat waren allereerst de twee bruiloften die ik in juni in Nederland bezocht. Die vielen nog wel buiten de zomer, maar ik begon met een klein aanloopje door twee jurkjes te vinden in één van de vele tweedehandswinkeltjes in Cambridge. Na de bruiloften volgde onze vakantie in Cornwall. Ook daarvoor vond ik dat ik een nieuwe dunne broek nodig had, en ook daarvoor vond ik na een uurtje zoeken precies wat ik zocht in een tweedehandswinkel!

Ik zeg nu steeds: ‘ik vond dat ik iets nodig had’. Dat zeg ik bewust, want achteraf verliest dat ‘echt nodig hebben’ vaak zijn urgentie. Ik had ook een jurkje kunnen aantrekken dat ik al had, en ook zonder die broek had ik op vakantie kunnen gaan. Maar ik was er ook wel weer erg blij mee, en de broek heb ik nog vaak aangehad. Het liet in ieder geval zien hoe makkelijk het is om kledingstukken te vinden die amper gedragen zijn en die nog een tweede leven kunnen krijgen.

Dan nu het punt waarop het lastiger was. Ik merkte namelijk, dat ik soms wel de behoefte had om bepaalde praktische spullen te kopen. Wandelsandalen bijvoorbeeld, om naast mijn zware bergschoenen op vakantie mee te nemen. En een nieuw hardloopshirt en – sokken. Die drie dingen heb ik toch nieuw gekocht, omdat tweedehands geen optie is. En als laatste heb ik pas een soort ‘uniformshirt’ gekocht dat ik verplicht moet dragen op mijn werk – ook een uitzondering die ik wel móest maken. Dus nee, het is niet 100% gelukt om niets nieuws te kopen, maar toch wel bijna helemaal!

Ik kan iedereen aanraden om dit ook eens te doen. Of om te beginnen met een maand, als het je moeilijk lijkt. Jezelf een periode opleggen waarin je niets nieuws koopt helpt je om te oefenen in blij zijn met wat je hebt en het kan je ook verlossen van het verlangen naar steeds weer iets nieuws. Dat verlangen verdwijnt namelijk, heb ik gemerkt. Het is een verlangen dat gevoed wordt door reclames en winkels vol goedkope kleding, en je kunt dat verlangen temmen door er even niet naar te luisteren.

Je bewuster worden van wat je al hebt en van wat je écht mooi vindt of nodig hebt, vind ik zelf nog een behoorlijke kunst. Ik hoop dat ik daarin steeds beter wordt!

(Foto van Becca McHaffie via Unsplash)