Ik woon nu bijna vijf maanden in Cambridge! Na de eerste tijd van wennen aan een nieuwe woonplaats, een andere taal en een andere cultuur wilde ik graag proberen om wat dieper in het Echte Engelse Leven te duiken. Ik heb natuurlijk al aardig wat tripjes gemaakt naar andere steden en naar de mooie natuur van dit land, maar naast steden en natuur wil ik ook graag mensen leren kennen om nog meer te ervaren van wat de Engelse cultuur nu eigenlijk is. Maar dat is nog niet zo eenvoudig, merkte ik na een paar maanden. Want hoe leer je eigenlijk nieuwe mensen kennen?

De Britten zijn behoorlijk op zichzelf. Anders dan in de VS, waar we vorig jaar op vakantie waren, spreken Britten je niet zomaar aan. Ze zijn vriendelijk en maken heus wel een praatje, maar uitnodigen voor een kopje koffie zit er niet snel in.

Begin augustus dacht ik: wat kan ik doen om mezelf wat meer uit te dagen in het leggen van nieuwe contacten? Zodat ik vaker met nieuwe mensen in gesprek kom? Ik bedacht een leuke uitdaging: in de maand augustus ga ik iedere week ‘iets nieuws’ doen. In deze blog verslag van mijn activiteiten!

1) Vrijwilliger bij Parkrun

Eén van de leuke dingen hier is de Parkrun op zaterdagmorgen om 9 uur. Ik schreef er geloof ik al eerder over: een gratis event in een park, iedereen rent of loopt 5 kilometer, je tijd wordt bijgehouden en ook het aantal keren dat je het parcours hebt afgelegd. Ik ben nu een keer of zeven geweest en de sfeer is erg leuk. Toch lukte het me nog niet zo goed om verder te gaan dan het uitwisselen van een paar zinnen met een medehardloper. Dus toen er gevraagd werd naar extra vrijwilligers, besloot ik me op te geven. Zo kreeg ik op een zaterdagmorgen een felgeel hesje en werd ik verantwoordelijk voor één van de bochten van het parcours. Honderden hardlopers zag ik voorbij komen en ik moedigde ze uiteraard enthousiast aan. Toen bijna iedereen voorbij was en het wachten was op de laatste wandelaars, raakte ik in gesprek met de andere vrijwilliger bij de volgende bocht. En dat bleek heel goed uit te pakken. Deze wat oudere man was namelijk betrokken bij een hardloopgroep. Toen de laatste loper voorbij was gekomen, stelde hij me bij de koffie voor aan de anderen van deze groep en ik had een gezellig halfuurtje, waarna ze me uitnodigden om eens langs te komen bij hun club op een maandagavond. Ik besloot al snel: dit wordt mijn volgende activiteit!

2) Hardloopgroep

Hoewel ik al een tijdje meedeed met een andere hardloopgroep, was ik nog niet zo tevreden hierover. De mensen waren vriendelijk, maar de trainingen vond ik niet zo effectief en niemand bleef na afloop napraten. Op deze manier leerde ik natuurlijk niemand echt goed kennen. Dus toen ik werd uitgenodigd bij Parkrun voor een meer sociale hardloopgroep, kwam dat mooi uit.

Het bleek een vrij grote groep hardlopers in verschillende leeftijden, waar de nadruk niet ligt op presteren, maar op gezelligheid. Met een ingewikkeld, maar grappig systeem van twee ‘hazen’ die een spoor door de stad klaarleggen door middel van hoopjes bloem (meel) en waar de rest van de groep vervolgens achteraan gaat, leggen ze iedere maandagavond tussen de vijf en acht kilometer af. Onderweg is er een ‘bierstop’ en verschillende andere rustmomenten. Ieder kan op zijn of haar eigen tempo lopen. En ja die bierstop… ze noemen zichzelf ‘a drinking club with a running problem’. Want ook na afloop is er natuurlijk bier in de pub – maar juist die pub is wat het zo gezellig maakt. Er is tijd voor gesprek en nieuwe ontmoetingen, en een moment van plenaire mededelingen met geheel eigen rituelen (het deed me een klein beetje aan een studentenvereniging denken). Ik werd goed opgevangen doordat ik een buddy kreeg aangewezen en de eerste twee avonden waren tot nu toe heel geslaagd.

3) Werk

En dan gebeurde er deze maand nog iets groots: ik had mijn eerste werkdag! Ik heb in afgelopen maanden niet heel hard gezocht naar werk, omdat het me wel even goed beviel om te focussen op schrijven en lezen, maar uiteindelijk wilde ik me toch een aantal uren in de week ergens nuttig maken. Het liefst in de kerk, maar toen dat niet meteen lukte, heb ik gesolliciteerd als verzorger in een care home, een bejaardentehuis. Het leek me mooi om ook ervaring op te doen in het fysiek zorgen voor mensen. En dat blijkt inderdaad heel bijzonder te zijn! Ik ben samen met mijn collega’s verantwoordelijk voor veertien mensen in de laatste fase van hun leven. Sommigen kunnen nog zelf eten en naar de wc gaan, anderen zijn totaal afhankelijk. Het is enerzijds mooi om te zien hoe goed er voor deze mensen gezorgd wordt, en anderzijds roept het ook lastige vragen op als: wat is de kwaliteit van leven voor deze mensen en hoe moeilijk is het om zo afhankelijk te zijn? Ik leer in ieder geval weer veel nieuws, en hoewel ik blijf zoeken naar een leuke plek in een leuke kerk, is het voor nu een mooie ervaring. En er is genoeg contact met mensen, zowel collega’s als bewoners, en dat is één van de redenen waarom ik het fijn vind om weer te werken.

4) Kerk

Natuurlijk kan de kerk niet ontbreken in dit rijtje. Voordat we verhuisden, had ik gedacht dat de kerk de beste manier zou zijn om nieuwe mensen te leren kennen. Maar dat blijkt nog niet zo eenvoudig! De kerken waar we jonge mensen spreken, passen qua theologie niet goed bij ons, en de kerken waar we ons thuis voelen qua sfeer en inhoud, zijn vaak de kerken met een vergrijsde gemeente. En hoewel het gezellig is om met oudere mensen te praten, is dat niet het type mensen dat ons uitnodigt om eens langs te komen. We hebben nu voorlopig toch gekozen voor een kerkje met voornamelijk oudere mensen dat het dichtst bij ons in de buurt is, maar af en toe is het toch ook boeiend om één van de andere vele kerken die Cambridge rijk is te bezoeken. (Ik heb niet bijgehouden in hoeveel kerken we al geweest zijn, maar het zijn er veel!) Zo bezochten we afgelopen zondag St. Barnabas, een oude kerk die van binnen modern is gerestaureerd en waar we een leuk gesprek hadden met wat leeftijdsgenoten. Maar we voelden ons vervreemd door de kerkdienst, die voornamelijk gericht was op een individueel geloof en doorspekt was van allerlei activiteiten voor de kinderen. Ja, het was vrolijk, maar nee, er was voor ons gevoel weinig ruimte voor onze manier van geloven.

5) Sport

Het laatste punt uit dit rijtje ‘nieuwe dingen’ is een sportactiviteit. In onze nieuwe wijk Eddington staat een gloednieuw prachtig community centre, waar verschillende activiteiten georganiseerd worden. Onder andere een sportklas met de mooie naam Jazzercise, cardio- en krachtoefeningen op een leuk muziekje. In Nederland hield ik wel van de lessen in de sportschool, dus ik waagde het hier ook eens op. Het was lekker om een uurtje even helemaal in je lichaam en uit je hoofd te raken, maar ik vond de les zelf niet zo heel erg leuk. Het is wel een manier om mensen (vrouwen!) uit de wijk te leren kennen, maar ik raakte natuurlijk toevallig precies aan de praat met twee vrouwen die niet in deze wijk wonen. Jammer! Maar ik heb voor drie lessen betaald, dus wie weet wat de volgende keren me brengen.

Tips?

Dit was het wat betreft het ‘nieuwe dingen’ doen in augustus. Ik vond het leuk om mezelf uit te dagen om uit mijn comfortzone te stappen en nieuwe dingen te ondernemen. Soms moest ik mezelf echt een drempel over dwingen. Want een pub of een kerkhal vol mensen die je niet kent… dat is wel even slikken. Maar uiteindelijk maakt een leuk gesprek met nieuwe mensen alles goed en begin ik het steeds leuker te vinden om zomaar een praatje te maken met iemand die ik nog niet ken. Het is ook goed voor mijn Engels, dat wel vooruitgaat, maar nog lang niet naar mijn zin is.

Als iemand nog tips heeft voor leuke dingen of leuke mensen in Cambridge: ik houd me aanbevolen!