Een van de voordelen van wonen in Cambridge: je bent zó in Londen! Het weekend voorafgaand aan Eelco’s verjaardag besloten we een nachtje in de hoofdstad te verblijven. Met de ‘Two Together Railcard’ waren we maar 9,20 per persoon voor een retourtje kwijt. We hadden dan niet de snelste trein, maar alsnog waren we in anderhalf uur in hartje Londen.

Als eerste activiteit stond een ritje in London Eye, het bekende reuzenrad, op het programma. Ik had dit bedacht als verrassingscadeautje voor Eelco en had op internet een leuke kortingsactie gevonden. (Tip voor wie naar Londen komt met de trein: op deze website kun je 50% korting krijgen op allerlei Londense attracties. De volle prijs van 27 pond per persoon vind ik eerlijk gezegd echt veel te hoog!)

Het was best leuk! Los van het feit dat je in een ellenlange rij moet wachten tot je aan de beurt bent en dan met een groepje wildvreemden opgesloten wordt in een dichte cabine, is de ervaring toch wel uniek. Het uitzicht was doordat het zo helder was, echt fantastisch. We konden Londen van alle kanten goed bekijken, omdat de cabine overal ramen heeft. Het ritje duurt ongeveer een half uur, dus niet te lang en niet te kort. Toch was het naar onze smaak wel een erg toeristisch uitje, met overal Aziaten, Duitsers en natuurlijk de onvermijdelijke Nederlanders :) Als je dat toeristische niet erg vindt, is het leuk om te doen, maar ik zou het eerlijk gezegd niet aanraden voor de volle prijs.

Daarna liepen we via Trafalgar Square naar het British Museum. Want zoals je waarschijnlijk wel weet, zijn de musea in Engeland dan weer allemaal gratis! En ook nog eens fantastisch mooi. We bewonderden de Steen van Rosetta, die mij altijd weer herinnert aan mijn werkstuk over ‘het oude Egypte’ uit groep 7, zagen de mummies en de collecties van het Oude Nabije Oosten en werden loom en slaperig van de warmte. Een flinke kop koffie hielp ons er weer bovenop, en de zaal met de collectie uit de Verlichting was gelukkig een stuk koeler.

Na een metro-ritje liepen we via de London Bridge naar één van de oudste pubs van Londen, de George Inn. Er hing daar een gezellig sfeertje op de binnenplaats, waar een bandje speelde en iedereen lekker buiten zat. We aten klassieke pubgerechten: een burger en fish&chips en dronken natuurlijk een pint onvervalste Engelse Ale.

Onze slaapplaats had ik weten te bemachtigen via de Facebookgroep ‘Nederlandse vrouwen in het buitenland’. Jaja. Een mede-Nederlander bood haar extra slaapkamer aan in één van de mooiste wijken van Londen: Westminster. Onverwachts kwamen we in een prachtig huis terecht, met het mooiste van alles: een dakterras met een schitterend uitzicht. Daar waren we wel even stil van.

Na een borrel met onze gastvrouw en -heer doken we ons heerlijke bed in. Toch wel een stuk beter dan ons eigen Engelse verenmatras in Cambridge… De volgende ochtend kregen we een lekker ontbijtje en daarna pakten we onze tas en namen afscheid. We liepen via Westminster Cathedral (inclusief actievoerende feministen, waar ik natuurlijk blij van werd, maar die niet echt luisterden naar mijn opbeurende woorden) naar Hydepark. Daar was het een echt paradijsje. Zon, overal groen, een meer, vrolijke mensen. Het valt ons steeds weer op hoe groen alles in Engeland is. Ook in zo’n grote stad als Londen zijn er overal grote parken waar je kunt vergeten dat je in een miljoenenstad bent. En dan heb ik het nog niet eens gehad over Cambridge… (dat komt nog).

Vlakbij Hydepark was iets aan de gang wat mijn hardlopershart sneller deed kloppen: de London Marathon! Het was puur toeval dat dit enorme evenement precies dit weekend plaatsvond. Duizenden anderen waren hier speciaal deze zondag voor gekomen, sterker nog, er deden 40.000 hardlopers mee. Tel daarbij de enorme hoeveelheid supporters en toeschouwers op… en je krijgt een beetje een idee van de grootte van deze marathon. Wij waren er nu toevallig, maar voor heel veel hardlopers is dit het hoogtepunt van het jaar, of de kroon op hun hardloopjaren. Het is ontzettend moeilijk om een plaatsje te bemachtigen in deze marathon, tenzij je bereid bent een toegangsbewijs te krijgen van één van de goede doelen in ruil voor een hoog sponsorbedrag. We kwamen precies op tijd bij de finish aan om de eerste snelle vrouwen te zien binnenkomen, en daarna de eerste gehandicapte runners. Dat was wat mij betreft het mooiste, mooier nog dan de supersnelle ‘koning van de marathons’ Eliud Kipchoge, die even later voorbij kwam. Blinde hardlopers die samen met een buddy richting de finish renden, of handbikers die met hun laatste krachten de lange laan richting de finish op stuurden. Wow. Ik moet zeggen dat ik wel even een traantje wegslikte toen ik dat zag. Wat een helden!

We keken ook nog verderop langs de route naar wat ‘gewonere’ hardlopers. Het was natuurlijk erg warm deze dag, dus overal stonden sproeiers water en je zag overal het zweet met straaltjes naar beneden komen. Bij mij begon het toch wel te kriebelen. Wie weet… misschien ga ik ooit ook wel voor deze afstand (42,195 km!).

Na een lunch aan de voet van de St. Paul’s namen we de boot over de Thames richting Greenwich en belandden zo in een heel ander deel van Londen. Hier staat onder andere het oude maritieme opleidingscentrum met prachtige oude gebouwen en een museum. We dachten een leuk concert in een mooie kapel bij te wonen, maar dat bleek een niet-zo-erg-goed koor van oude mensen te zijn die niet altijd even zuiver zongen… Toen we daar eindelijk met goed fatsoen weg konden, liepen we de heuvel op richting het oude observatorium, waar ook de zogenaamde nulmeridiaan loopt, de lijn die de aarde in een oostelijke en westelijke helft verdeelt. De zon was ondertussen verdwenen, tijd om huiswaarts te gaan.