Anderhalve week geleden stapten we op de boot in Hoek van Holland. Beladen met veel te veel bagage, omdat de verhuizer de dag ervoor al langs was geweest en we dus alle overgebleven spullen uit ons huis zelf mee moesten sjouwen. Iets te optimistisch ingeschat hoeveel er in een backpack past. Gelukkig konden we alle tassen naar onze hut brengen en hadden we toen weer aandacht en energie voor het emigreer-moment zelf. We stonden op het dek van de enorme boot en voelden ons langzaam van de wal loskomen om richting het Kanaal te gaan. Dit moment had ik me van tevoren vaak voorgesteld. Samen op reis naar het avontuur.

Het voelde eerlijk gezegd erg onwerkelijk. Het voelde bepaald niet alsof we op vakantie gingen, maar het voelde ook niet heel groots en meeslepend. We waren vooral blij dat het gelukt was, dat het huis leeg was en goed opgeleverd, dat we alle tassen op de boot hadden gekregen. Ons een voorstelling maken van onze nieuwe woonplaats was lastig, omdat we ons nieuwe huis nog nooit hadden gezien!

‘Hm,’ zei de douanier de volgende ochtend bij de grensovergang toen hij mijn paspoort zag. ‘What is the reason for traveling?’ Ik stamelde dat ik hier kwam wonen. Hij gaf me zonder enige blijk van interesse mijn paspoort terug en wenkte dat ik kon doorlopen. ‘Welkom in Engeland!’ zei ik toen maar tegen mezelf en tegen Eelco die ongeveer dezelfde norse behandeling kreeg. Op de haven namen we de trein naar Cambridge. Twee uur lang alvast wennen aan de taal, aan de dorpjes en steden onderweg, het landschap en het idee dat dit voorlopig ons land is. Een gesprek met een warrige Britse dame, die Cambridge maar niks vond om te wonen. Een tas die openscheurde toen we de trein uitkwamen en nog net gered kon worden. De laatste keer overstappen op de bus en nog één keer al onze tassen in het bagagevak proppen, en nu gespannen naar buiten kijken om te zien wanneer onze wijk in het zicht zou komen.

Een nieuw stukje stad

We hebben namelijk een huis in een gloednieuw stukje Cambridge: Eddington. Het is gebouwd voornamelijk in opdracht van de universiteit voor huisvesting aan universiteitspersoneel en bestaat vooral uit appartementenblokken. Maar daarnaast zijn er ook nog allerlei andere faciliteiten: een van de Colleges huisvest er studenten en staf, er is een basisschool, er komt nog een hotel, er is een enorme supermarkt en op het centrale plein moeten nog meer winkeltjes komen. Het huis waar wij in wonen is vrij uniek: het is het enige straatje waar geen hoge gebouwen staan, maar een rijtje van steeds twee woningen van twee lagen op elkaar. Het is ook geen doorgaande weg, dus het is best wel rustig. Wat een verschil met de Marshallaan in Kanaleneiland waar de hele dag auto’s langs scheurden!

Ze zijn hier behoorlijk trots op deze nieuwe wijk, die al allerlei prijzen heeft gekregen voor zowel de architectuur als de sustainability. Het is namelijk allemaal groen en duurzaam bedacht:

• We maken gebruik van twee soorten water: drinkwater en gefilterd regenwater – dat laatste gebruiken we voor de wc en de wasmachine. Het regenwater wordt opgevangen in een klein meertje, waar je ook leuk langs kunt wandelen. Dit is het grootste waterrecyclingssysteem in de UK.
• Op alle daken liggen zonnepanelen.
• Er is een verwarmingscentrale die zuinig warmte opwekt voor alle huizen (een soort stadsverwarming).
• Nieuw voor Engelse begrippen: ondergrondse vuilcontainers waar de bewoners zelf hun gescheiden afval ingooien. En hoewel ze daar heel trots op zijn, weten ze ook wel weer dat dit ‘on the continent’ al veel langer bestaat (In Utrecht had ik dat al vanaf 2008!).
• Bewoners worden gestimuleerd om te fietsen (ook niet heel Engels), je kunt elektrische auto’s huren en er zijn fietspaden naar het centrum aangelegd.
• Zelf merken we nu al dat het huis weinig warmte nodig heeft. Ook niet heel gek, aangezien we nu driedubbele glazen hebben en in Kanaleneiland maar enkele!

Het huis zelf is al gemeubileerd (dus al onze buren hebben dezelfde meubels..!) en hoewel dat niet echt altijd naar onze smaak is, begint het al snel als thuis te voelen. Zeker toen eenmaal de verhuisdozen arriveerden en we onze eigen spulletjes weer konden gebruiken. We hebben nog niet veel buren gesproken, maar we zien al wel dat het een erg internationaal gezelschap is. Een groot deel van de wijk is nog in aanbouw en er wonen nog niet zoveel mensen, maar het is leuk om dat met de dag te zien veranderen.

Integreren en leren

Afgelopen weekend probeerden we alvast een beetje te reflecteren op wat er nu anders is aan wonen in Engeland. We kwamen tot de conclusie dat er veel hetzelfde is als in Nederland, en veel anders. Aan uiterlijke dingen zoals de taal, de munt, links rijden en een uur tijdsverschil wennen we opvallend snel. Het zijn juist de kleine, culturele verschillen, waar we waarschijnlijk veel meer tijd voor nodig zullen hebben. Subtiele taaldingetjes met nuances die we niet begrijpen, grapjes, hoe je je mengt in een bestaande groep zoals een kerkelijke gemeente, hoe je contact maakt met mensen in winkels, de mores van verschillende sociale groepen. We zijn al een paar keer naar de kerk geweest en merken dat we – behalve door de voorgangers! – niet echt makkelijk aangesproken worden door mensen. Dat kan ook komen doordat we in bijzondere diensten waren zoals de Paasvieringen en afgelopen zondag een oecumenische viering – dus we geven de Engelse kerkgangers nog een beetje credit :-) We hopen dat we snel een kerk vinden waar we ons thuis voelen, maar vermoeden dat we de eerste maanden toch een beetje zullen moeten rondkijken. En misschien moeten we toch ook af en toe wennen aan het weer en de regen: hoewel we mooie dagen gehad hebben, regende het gisteren de hele dag en moesten we met lede ogen toezien hoe in Nederland iedereen lekker buiten in de zon zat!

De grote opgave zal in ieder geval worden om echt contact te maken met nieuwe mensen en om ons wat minder nieuwkomers te voelen. Eelco heeft natuurlijk zijn werk en collega’s, waar hij vandaag voor het eerst naartoe is. Ik geniet voorlopig van de tijd en rust om te schrijven en te lezen en kijk rond voor leuke vacatures, maar wil me ook gaan aansluiten bij een hardloopclub en misschien al snel beginnen met vrijwilligerswerk, om ook op die manier mensen te leren kennen.

Voorlopig hoeven we ons in ieder geval niet te vervelen. Cambridge is een prachtige stad met allerlei mooie kleine (gratis) musea, schitterende gebouwen, kerken en colleges waar we met Eelco’s universiteitskaart gratis in kunnen, grote parken, twee fantastische grote boekwinkels en vast nog meer moois waar we nu nog niet van weten. Omdat we een beetje buiten de stad wonen, zijn we ook zo met de fiets op het platteland en bij idyllische dorpjes – waar vooral ik helemaal verliefd raak op al die prachtige kerkjes. Laat de ontdekkingstocht maar beginnen.

P.S.: Wil je me blijven volgen? Vul dan rechts je mail-adres in, dan krijg je een berichtje als er een nieuwe blog verschijnt!