Het huis is leeg – en wij ook.

Tenminste, zo voelde het na wekenlang bezig te zijn geweest met al onze bezittingen. De onoverzichtelijke berg met spullen is weg, alles is terechtgekomen op een andere plek of in de container. We zijn klaar met beslissingen maken over wat mee moet en wat niet, wat weg kan en wat een tweede (of derde) leven kan krijgen.

Het hele huis is leeg, de sleutel ingeleverd. De deur trokken we achter ons dicht, de laatste tassen op onze rug. Op weg naar een nieuwe plek.

Op de boot naar Engeland hoefden we niets meer te doen. We dachten na over de laatste weken en dagen, over afscheid nemen, regelen, opruimen en inpakken. We bedachten beiden dat we het niet erg moeilijk hadden gevonden om afstand te doen van onze spullen – als er tenminste maar een goede nieuwe bestemming voor was. De grote dingen kregen een nieuwe eigenaar via Marktplaats, de kleinere dingen gingen naar de verkoping voor een goed doel, boeken verkochten we online, vrienden of familie konden nog een aantal dingen gebruiken. Sommige dingen moesten we wegdoen omdat er simpelweg niemand was die ze nog wilde hebben, zoals de oude (maar nog praktische en lekker zittende) fauteuils die uiteindelijk in elkaar gestampt werden in de vuilnisauto – en dat deed toch een beetje pijn. Er zijn ontelbaar veel vuilniszakken in de container beland met zooitjes waarvan we niet wisten dat we ze hadden – en dat voelde vooral heerlijk opgeruimd.

Ook hadden we het niet erg moeilijk gevonden om afscheid te nemen van het lege huis. De jaren die we daar woonden waren mooi, maar we waren niet gehecht aan de fysieke plek. Het gaat bij opruimen en ontspullen blijkbaar meestal niet om het ding zelf, maar om de herinneringen die het meebrengt, zo concludeerden we.

Dat past bij de ervaring die ikzelf had in deze veertigdagentijd: opruimen is mentaal een zware klus. Bij ieder ding dat je in je handen houdt, moet je een beslissing maken om er iets mee te doen (inpakken, weggooien, online zetten) en tegelijk komen er allerlei herinneringen boven. Mooi of treurig, van lang of kort geleden. Opruimen gecombineerd met afscheid nemen van familie en vrienden wordt zo een behoorlijk intensieve en inspannende bezigheid. Van tevoren had ik niet verwacht of erover nagedacht, maar ik stond in de weken voorafgaand aan onze emigratie extra stil bij wat belangrijk voor me is. En dat zijn natuurlijk niet de spullen, maar onze lieve familie, goede vrienden, en een fijne plek waar we mensen kunnen ontmoeten en ontvangen.

Vandaag is het Stille Zaterdag, de laatste dag van de veertigdagentijd, het einde van de vastentijd. Er was weinig tijd voor reflectie of verstilling in deze veertig dagen. Toch heeft het ontspullen me gebracht bij wat het leven zin geeft. Liefde. Liefde bestaat tussen mensen, wederkerig en wederzijds, en alleen liefde brengt vervulling. Niet datgene wat je hebt aan bezit, geld of status. Ook al wist ik dat al – toch heeft deze veertigdagentijd me dat met nog meer nadruk doen beseffen.

Stille Zaterdag is de dag van wachten en hopen tot het licht doorbreekt, een dag van leegte die wacht om gevuld te worden met leven.

Oké, ik merk dat ik de neiging heb om te gaan preken (deze dominee mist toch een beetje het voorgaan in de vieringen van de Stille Week en Pasen!) – dus om het verhaal rond te maken: we zijn klaar om de leegte te laten vullen door een nieuw begin. Laat het Paasfeest maar komen!