Heel vaak weet ik niet wat ik moet zeggen. Er is teveel gaande en er zijn te weinig antwoorden. En als er al antwoorden zijn, dan lijkt er niemand te luisteren. Wat kun je doen als je de chaos, de verwarring, en de wanhoop van deze wereld ziet?

Als altijd zijn het woorden van anderen die mij troost en hoop bieden. Ik hoef het niet zelf te bedenken, maar er is wijsheid in dat wat veel ouder en groter is dan ik. Die verbindt mij met God. De eeuwenoude traditie van onze kerk geeft mij woorden om te bidden, om te herhalen en nog eens te herhalen. Hoe dat precies werkt is een vraag voor een andere keer, maar het staat vast: het ritme van de vaste gebeden biedt een weldadige ruimte in een chaotisch leven. Een ruimte waarin het heilige gevonden wordt.

Dat is één kant van het verhaal, in deze Veertigdagentijd. De inkeer en de stilte opzoeken. De andere kant is dat ik ook op zoek wil naar manieren om te doen, om bij te dragen aan de zoektocht naar een rechtvaardige wereld. Mystiek en verzet, om met Dorothee Sölle te spreken. Maar hoe dat laatste vorm krijgt, is voor mij een persoonlijke zoektocht.

Avondgebeden

Elke dag van de Veertigdagentijd wil ik een Avondgebed bidden. En die ook hier delen op mijn blog. Soms zelfs met ingesproken versie (ik kan niet beloven dat dat elke dag gaat lukken). De vorige keer dat ik dat deed maakte ik ochtendgebeden. Dat was twee jaar geleden, midden in onze verhuizing van Cambridge naar Sauwerd. Een bijzondere overgangstijd, die nog meer diepte kreeg doordat ik er toen ook achter kwam dat ik in verwachting was van onze dochter.

Dit jaar kies ik voor avondgebeden. Dat geeft me de kans om de lofzang van Simeon een plaats te geven (die daar traditioneel in hoort), en om het mooie gebed over ‘werken, waken en wenen’ te bidden (lees het boek van Tish Warren hierover!). Bovendien kan ik dan de avondliederen een plaats geven. En ik wil zelf ook weleens ervaren hoe dat is, om juist ’s avonds zo’n gebed te bidden als ik moe ben, en naar bed wil, en mijn hoofd vol is van de dag.

Deze gebeden zijn dus bedoeld als dagafsluiting, je zou het ‘completen’ kunnen noemen. Als lezingen kies ik psalmen die gaan over de schoonheid van de schepping. Omdat ik stil wil staan bij wat ons gegeven is en wat er nu op het spel staat. Kleine stukjes, maar meer dan genoeg om op te herkauwen en die mee te nemen de nacht in.

Misschien zal het niet altijd even perfect lukken. Met afspraken of vergaderingen in de avonden, en een eenjarige dreumes die niet altijd in haar eigen bed wil slapen. Maar dit is het plan – en misschien bid jij net als de vorige keren wel weer mee. Of misschien ben je nieuw, en voel je je aangesproken.

Ik hoop dat we ons weer verbonden zullen voelen via deze woorden, verbonden in een verlangen naar God in ons leven. Welkom!