Het laatste jaar in Engeland is niet geworden wat ik had gehoopt. Precies toen dat laatste jaar ingezet werd, viel de lockdown als een zware deken over ons heen. Er waren geen uitstapjes naar prachtige Engelse plaatsen, geen hemelse evensongs in de chapels van Cambridge, geen groei in de relaties die ik begonnen was als jeugdwerker, geen treinreizen naar Nederland, geen wekelijkse kerkdiensten met eucharistie, geen bezoek van familie of vrienden. Eigenlijk was alles waardoor ik zo van het leven in Engeland was gaan houden, alles waarvan ik vastbesloten was nog een vol jaar volledig van te gaan genieten, verdwenen. En het gaat ook niet meer terugkomen in de komende maanden.

Wat overbleef was veel lege tijd. In die lege tijd groeide een klein ideeënzaadje uit tot een plantje. Het was het idee voor Vrome Vrouwen, een platform waar ik verhalen van vergeten vrouwen uit kerk en theologie verzamel.

(Nieuwsgierig? Neem dan eens een kijkje op www.vromevrouwen.nl.)

Vrome Vrouwen was de reden dat ik op deze blog niet veel meer schreef, de afgelopen tijd. Maar schrijven deed ik wel: over Juliana van Norwich, Etty Hillesum, Catharina van Alexandrië, Mercy Amba Oduyoye en Dorothee Sölle. Er is zoveel wijsheid te vinden, zoveel spiritualiteit, zoveel wat ik nog niet wist. Ik voel me als een avonturier die stuit op een schat van ongekende waarde. Het gaf me een heleboel vreugde in een tijd die vooral onzekerheid en dreiging met zich meebracht. Niet vanwege mijn eigen veiligheid of stabiliteit, maar omdat ik me zorgen maak om de groei van armoede, onrecht en polarisatie. Vrome Vrouwen is nu mijn manier om iets van licht en positiviteit te brengen in deze wereld.

Dan was er ook nog het ultieme geluk van een vakantie in het Lake District, één van de mooiste plekken van Engeland. Eelco en ik waren er vijf jaar geleden ook al: dat was onze eerste kennismaking met dit land. Ondanks regen en modder vonden we het fantastisch en sindsdien bestaan onze vakanties zonder uitzondering uit wandelen en kamperen. Zo ook dit jaar. We vonden een gaatje in september, en trokken eropuit. De weergoden waren op onze hand en schonken ons de mooiste tien nazomerdagen die we maar hadden kunnen wensen. Bergen, rotsen, klimmen, uitzichten, wildkamperen, pubs, meren. Het hielp ons allebei om even ons hoofd te legen van het eindeloze piekeren waar we allebei nogal een handje van hadden in de afgelopen tijd.

We piekeren namelijk beiden wat af over de toekomst. Het verhuizen naar Engeland deden we wat naïef en in mijn geval op de bonnefooi. Eelco had een beurs voor drie jaar, ik zou wel wat vinden. Dat lukte ook, iets waarvoor ik nog steeds dankbaar ben. Maar het werd ons allebei wel duidelijk dat onze toekomst in Nederland lag. Niet alleen vanwege de fietspaden (al zijn die niet onbelangrijk!), maar omdat we houden van ons geboorteland, van de mensen, de taal, de cultuur, de omgang. Vreemdeling zijn is een boeiende ervaring, en inburgeren in Engeland niet onmogelijk, maar het is een ongelofelijk geschenk als je in je eigen vaderland jezelf thuis kunt voelen.

Terug naar Nederland dus. Maar hoe? En wanneer? Eelco moest een nieuwe plek zoeken, al vroeg, alles samenhangend met deadlines van beurzen. Een volgende stap in een academische carrière is niet gemakkelijk. Ik hield ondertussen de vacatures voor dominees in de gaten, erop vertrouwend dat ze me ergens wel wilden hebben. Echter, door de pandemie werd alles maar eindeloos opgeschoven, wat eerst zeker leek bleek op lossere schroeven te staan, en dat bezorgde ons beiden stress en spanning. Na onze vakantie vielen een paar puzzelstukjes op hun plek. Nog niet alles is zeker, maar het begint gelukkig allemaal duidelijk te worden. We zien er allebei naar uit om iets nieuws te beginnen, en dan niet maar voor even, maar voor langere tijd.

De ervaring van het wonen in Engeland is iets wat ik nooit had willen missen. Ik geniet nog steeds met volle teugen van de internationale omgeving, het prachtige Engels, de heerlijke indirecte communicatie, en eerlijk gezegd geeft het ook best veel voldoening om te schelden op het povere besef van verkeersregels bij onze medeweggebruikers. Wij Nederlanders kunnen het gewoon veel beter. De tijd in Engeland heeft mij niet alleen meer geleerd over mensen, over culturen, over taal en over kerkelijke tradities. Ik heb ook mezelf beter leren kennen. En ik heb ontdekt dat mijn roeping voor het predikantschap opnieuw groeide, nu nog overtuigder dan eerst. Mijn hart ligt in de kerk, en ik wil mij geven aan mensen, aan geloof, aan God. Net zoals toen ik een klein meisje was dat zendeling wilde worden.

In Cambridge schijnt vandaag de zon. Er is nog geen lockdown. Ik mag in de kerk weer ouders en kinderen uitnodigen voor ontmoeting. Het worden een paar mooie laatste maanden.