Weggooien, weggeven, verkopen, bewaren of wegdoen…

Opruimen en ontspullen klinkt misschien aantrekkelijk, maar in de praktijk betekent het nu vooral dat de chaos steeds groter wordt. Over ruim twee weken is de verhuisdatum en moeten we de sleutel van onze flat in Kanaleneiland inleveren. Nu moeten we echt aan de slag. Alles moet leeg. En dat betekent dus een heleboel rommel.

Uit allerlei hoekjes en gaatjes komen zooitjes die niet voor niets daar weggestopt waren. In laatjes hebben we dingen opgeborgen waarvan we niet wisten wat we ermee moesten. Oude schoenen die je ‘ooit’ nog weleens aan kunt, opschrijfboekjes die misschien leuk zijn om ‘nog eens’ in te kijken, leuke gadgets die we eigenlijk toch nooit gebruikten, souvenirs van die ene verre reis, cadeautjes die stiekem niet zo in de smaak vielen.

In theorie is ons huis leger dan 24 dagen geleden, maar in de praktijk voelt dat nog niet zo. Opruimen gaat gepaard met wanorde.

Vijf categorieën & geploeter op Marktplaats

Die chaos komt hierdoor: alle spullen in huis moeten we bekijken, over alles moeten we een oordeel vellen. We kunnen niet zomaar alles in een doos gooien en de verhuiswagen laten voorrijden en alles weer in een volgend huis in een inbouwkast stoppen. We willen álle spullen in een van deze vijf categorieën thuisbrengen:

• weggooien
• weggeven
• verkopen
• bewaren
• meenemen

Bewaren (in Nederland) kan, maar kost ruimte en roept dus de vraag op hoe graag je iets over twee jaar nog weer terug wilt in een ander huis. Meenemen kan ook, maar ons huis in Cambridge is gemeubileerd en het is onnodig en duur om een heleboel spullen voor die twee jaar mee te gaan slepen. Doel is daarom om zoveel mogelijk spullen in de eerste drie categorieën te deponeren.

En daar zijn we mee bezig. Geploeter op Marktplaats met niet-meer-reagerende bieders, niemand die onze mooie grote tafel wil kopen, iedereen die ons gasfornuis wil – maar net degene die het hoogste bood laat niets meer van zich horen, iemand die komt kijken naar onze andere tafel maar niet doorhad dat het geen doorsnee lage tafel is. Geleur bij vrienden en familie of ze toch niet écht nog iets nodig hebben (een leuke retro opbergpot? een bijzettafeltje? een lamp? een vaas?). Blijdschap als er daadwerkelijk nog iets betaald wordt voor een stoel en een vloerkleed.

De chaos in huis wordt weerspiegeld in mijn hoofd. Ik maak eindeloos lijstjes met to-do’s en probeer een overzicht te houden van de bestemming van alle spullen, kijk honderd keer per uur op mijn mail of er iemand heeft geboden op Marktplaats en steeds schieten me nog weer nieuwe dingen te binnen die nog geregeld moeten worden.

Maar nu even rust. Rust om een blog te schrijven en alles op een rijtje te zetten. Want daar ging het ook om: door te schrijven iets proberen te begrijpen van de betekenis van spullen in mijn leven.

Hier komen ze, mijn voorlopige opruimlessen:

• Ik mis niet de spullen, maar de herinneringen. Ik heb weinig bezittingen waaraan ik echt gehecht ben vanwege het ding zelf. Veel vaker gaat het om de herinnering, de sfeer die het oproept. Daarvan is moeilijker afscheid te nemen dan van het fysieke ding.
• In deze opruimweken komen wij beiden tot allerlei klusjes die ook al veel eerder hadden kunnen gebeuren: het gasfornuis en oven grondig schoonmaken (om te verkopen…), die schoenen met de kapotte hak naar de schoenmaker, fiets laten repareren, kasten uitzoeken. Eigenlijk is deze hele maand één groot orde-op-zaken-stel-moment. Waarom nu? vraag ik me af. Bij veel dingen was het fijn geweest als we dat eerder hadden gedaan. Dan hadden we bijvoorbeeld een taart kunnen bakken en door het raampje van de oven kunnen kijken. Dus: stel voortaan wat eerder orde op zaken.
• Het moment dat alles nog is zoals het was en je weet: ‘het gaat veranderen’ – dat is het lastigst. Ik zat op een vrijdagavond in één van de luie stoelen en keek onze gezellige woonkamer rond en ik realiseerde me dat het één van de laatste keren was dat ik daar zo kon zitten. Toen kwamen er mensen aan de deur om de eerste spullen op te halen en belandden we definitief in de overgangsfase. En dat was eigenlijk prima. Nu kijk ik vooral vooruit en niet meer zoveel terug.
• Hoe stoer is het om een internationaal verhuisbedrijf te bellen…?!
• Een zak rommel weggooien wordt steeds bevredigender en steeds makkelijker.
• Ik dacht dat ik van alle boeken in de boekenkast hield, maar dat is toch niet zo. De boeken waarbij ik echt iets voel, heb ik in een doos gedaan om mee te nemen.
• Een lastige categorie om op te ruimen: gekregen cadeautjes. Lief, maar soms ook lastig. Iets weggooien dat je hebt gekregen voelt pijnlijk, iets verkopen voelt fout. Proberen weg te geven dan maar.

Nog vijftien dagen tot we op de boot stappen.