Over verlangens, minimalisme en mijn kledingkast
Ik moet eerlijk bekennen: ons huis is nog bijna even vol als op dag 1 van de veertig dagen. Op een enkel verkocht boek na, en wat kleine spulletjes die we vrienden of familie konden meegeven. De afgelopen tijd stond voor mij in het teken van het afronden van mijn werk als dominee in Zuilen. Twee dagen geleden was de afscheidsdienst, nu liggen er nog wat kleine klusjes, en als die klaar zijn, heb ik een hele maand om me te richten op het legen van ons huis. Eelco zal wel zoveel mogelijk gewoon door werken.
Waar verlang jij naar?
Zondag hield ik dus ook voorlopig mijn laatste preek. En het onderwerp daarvan had wel wat raakvlakken met het leeg maken van ons huis. Het ging namelijk over onze verlangens. Onze verlangens die aangesproken worden door allerlei verschillende stemmen in de maatschappij. Denk aan reclames die ons onderbewuste beïnvloeden en allerlei wensen in ons naar boven roepen, die ons antwoorden willen te geven op de fundamentele vraag van mensen: hoe word ik gelukkig?
Het streven naar meer en meer lijkt een antwoord te kunnen bieden op die vraag, maar vertroebelt in werkelijkheid juist onze blik op wat er echt toe doet. Durf je eerlijk te zeggen wat het is waar jij naar verlangt? Ruimte maken in je leven helpt om scherper te kunnen zien. Jezelf ontdoen van ballast helpt om eerlijk te kijken naar waar jij je identiteit op baseert.
Goed, genoeg gepreekt – wat ik wilde zeggen is dat ik ongemerkt toch sprak over in hoeverre je vast zit aan wat je hebt. En dat is nu precies waar ik in deze weken van toeleven naar een verhuizing veel aan moet denken. Ik merk dat ik steeds makkelijker afstand doe van wat ik heb, iets wat ik een aantal jaar geleden niet had gekund.
Help, ik word een minimalist!
En ik bedenk me dat ik al aardig naar de huidige trend van het minimalisme aan het bewegen ben. Heb je nog nooit van minimalisme gehoord? Loop dan een willekeurige boekhandel binnen en zie minstens twee, waarschijnlijk meer, boeken over dit onderwerp liggen op de bestsellertafel. Blader die eens door. Minimalisme gaat over de kunst van het leven met zo weinig mogelijk spullen. (Als ik te vroeg bent op Utrecht Centraal voor mijn trein, dan ga ik altijd naar dezelfde winkel: de AKO. Om door de boeken te bladeren die daar liggen uitgestald. Ik voel me altijd een beetje schuldig omdat ik vrijwel nooit iets koop. Maar wat is er leuker dan doelloos door de nieuwste boeken te bladeren?) De laatste keer dat ik een boek over dit onderwerp inkeek zag ik foto’s van een extreme minimalist. Zijn slaapkamer: een compleet lege ruimte met alleen een matras met deken op de grond. Zijn woonkamer: alleen een bank en een lage salontafel. Verder niets. Geen rommeltjes, geen foto’s, geen planten, geen vloerkleed, geen boeken, niets. Aan kleding bezat deze minimalist geloof ik tien dingen, alles inclusief. Zo opgeruimd (of: steriel/saai) kan het leven van een minimalist zijn.
Ironisch genoeg sprak ik dus afgelopen zondag over hoe de ideeën in de maatschappij ons onderbewuste beïnvloeden – en ondertussen ben ik zelf beïnvloed door de trend van het minimalisme! Ik ben me er in ieder geval bewust van…
De kledingkast
Gisteren begon ik dapper met één van de dingen die ik al veel eerder wilde doen: mijn kleding uitzoeken. Het leek me leuk daar een voor-en-na-foto van te maken. Omdat mijn kleding zich in twee kasten bevindt, ook twee foto’s:
Volgens de tip van opruimgoeroes moet je nu alles uit je kast halen en op een stapel leggen. Dat ziet er zo uit:
Daarna heb ik drie categorieën gemaakt: houden, naar de Leger des Heilscontainer, weggooien omdat het kapot of versleten is.
Dat ziet er van links naar rechts zo uit:
Misschien ken je dat boek wel van Marie Kondo, een Japanse opruimspecialist. Het is al een paar jaar terug dat ik het las, maar gek genoeg zijn sommige van haar principes altijd in mijn hoofd blijven hangen. En die blijken nu heel handig. Bijvoorbeeld: vraag je bij elk ding af: maakt het me blij? (Of in het Engels: does it spark joy?) Het klinkt wat zweverig, maar ik vind dat dus echt een heel praktische vraag. Word ik blij van dit jurkje? Van dit t-shirt? Nee? Dan hoeft het ook geen plek meer in te nemen in mijn kledingkast. (En ook niet straks in een verhuisdoos op weg naar Engeland.) Ze wil ook graag dat je ieder kledingstuk met respect en liefde behandelt en het niet zomaar in je kast frommelt – ik ben bang dat ik op dat punt faal.
Uit nieuwsgierigheid heb ik geteld hoeveel kledingstukken ik over hield. Ongeveer vijftig. Schoenen, pyjama, sokken, ondergoed en sportkleding uitgezonderd. Dat klinkt niet heel veel, vind ik zelf. Ik kan best beginnen met een capsule wardrobe… (Google maar.) Nu nog proberen om dat dan ook heel fancy op zo’n open kledingrek te hangen. Voorlopig stop ik alles weer respectloos in dezelfde kast en verbaas ik me erover hoe leeg dat eruit ziet.
Ondertussen zijn de eerste meubels gereserveerd door geïnteresseerde vrienden en familie. Marktplaats wordt de volgende stap.
In deze Veertigdagentijd houd ik jullie op de hoogte van onze vorderingen om ons te ontdoen van onze spullen, zodat we kunnen verhuizen naar Engeland. Op 1 april, Eerste Paasdag, moet het huis leeg zijn.
Gertine 